Dzięki uprzejmości Wydawnictwo W.A.B poraz kolejny miałem okazję przeczytać książkę, której sam pewnie bym nie zakupił. Być może brzmi to dziwnie, ale to swego rodzaju fortel, który stosuję w ostatnim czasie. Jeśli już kupuję książkę to z reguły jest to pozycja z kategorii tych tak zwanych "pewniaków" jeśli chodź o mój gust. Czasem jednak dla odmiany lubię wypatrzyć coś innego i jeśli tylko spotka się to z uprzejmością wydawcy, to wtedy na mój czytelniczy warsztat trafiają takie książki jak właśnie "Dzikusy".
Tak naprawdę jedynym większym mankamentem powieści Sabri Lauatah jest fakt, iż istnieje jak narazie tylko tom I. Jak ogromny stanowi to dyskomfort przekona się każdy kto sięgnie po tę książkę. Z początku akcja rozkręca się powoli. Nie dziwi to że względu na fakt, iż tło społeczne jest niezbędne w przypadku takiej historii z jaką mamy tu do czynienia, o czym już za moment. Tak samo zresztą jak początek toczy się leniwie, z uwagi na co czytelnik może oddawać się lekturze bez obawy że coś mu umknie po drodze, a jednocześnie nawet pozwolić sobie na wykonywanie innych czynności jak choćby parzenie kawy, tak też pod sam koniec akcja przyspiesza gwałtownie, a emocje sięgają zenitu. Wtedy jednak wszystko niespodziewanie się urywa i... no właśnie... do zobaczenia w drugim tomie.
W tym momencie wypada przybliżyć choć pokrótce samą treść. Francja staje u progu wiekopomnego wydarzenia jakim bez wątpienia może stać się wybór na prezydenta, poraz pierwszy w historii kandydata wywodzącego się z mniejszości narodowej. Szawisz to potencjalny arabski prezydent-elekt, którego poznajemy na ostatniej prostej wyścigu prezydenckiego i jak się okazuje znajduje się on na pozycji lidera, a do końca wyborów zostało kilkanaście godzin. Jego losy mają niebawem spleść się z losami członków rodziny Nerrouche, a przede wszystkim z jednym z nich tj. Karimem, który jest świadkiem pana młodego. Wesele, w którym bierze udział rodzina Nerrouche staje się doskonałą okazją do wprowadzenia czytelnika w socjologiczne i obyczajowe wątki, które pokazują kontekst tego potencjalnego, jak może się na chwilę obecną wydawać niemożliwego wręcz wyboru ludu. Kto zyska na tym, iż arabski kandydat zwycięży, a komu jest to nie na rękę? Jak się okaże, sprawa wcale nie jest taka oczywista.
Lektura "Dzikusów" sprawia wrażenie oglądania w TV reality show, z tym że zamiast przyglądania się bezmyślnym podrygiwaniom imprezującej i alkoholizującej się bandy kreatynów mamy tu do czynienia z całkiem zgrabną satyrą odnoszocą się do tej z grup społecznych ww Francji, która przesiąknięta jest urazą i ma poczucie marginalizacji społecznej. Sabri Lauatah przeprowadza w swojej książce swoisty rodzaj eksperymentu, który ma pokazać co może się wydarzyć gdy ci porzuceni obywatele skonsolidują się i znajdą swego reprezentanta. No właśnie, co to może oznaczać dla przyszłości Francji? A może fabuła potoczy się w całkiem innym kierunku? Sam jestem tego bardzo ciekaw i dlatego będę mocno wyczeliwał kolejnych tomów "Dzikusów".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz